فضیلت، آثار و فواید تلاوت قرآن کریم

{نقل از سایت قرائت قرآن}

هدف از خواندن قرآن و حفظ آن چیست؟

هدف از خواندن قرآن، هدایت شدن و رسیدن به سعادت دنیوى و اخروى است. خواندن و حفظ قرآن نتایج بسیارى دارد که ما تنها بخشى از آن را ذکر مى‌کنیم.

الف) تدبر و تفکر در قرآن:

یکى از هدف‌هاى یادگیرى و حفظ قرآن، تدبر در آن است. قرآن کریم خطاب به پیامبر اکرم(ص) مى‌فرماید: «کتابى مبارک بر تو فرو فرستادیم تا در آیاتش تدبر (و‌اندیشه) کنند و خردمندان از آن پند گیرند».^[38]

ب) تبرک به قرآن و به دست آوردن ثواب:

در این مورد تشویق‌ها و تأکیدهاى فراوانى از معصومین(ع) رسیده است:
1. امام صادق(ع): «قرآن عهد خداوند و فرمان اوست بر خلقش، پس بر مسلمان شایسته است در این عهد خداوند نظر کند و روزى پنجاه آیه از آن را بخواند».^[39]
2. امام‌صادق(ع): «براى مؤمن سزاوار است قبل از مرگ، قرآن را فرا گیرد یا در کار یاد گرفتنش باشد».^[40]
3. امام‌صادق(ع): «هرکس قرآن را از روى [متن عربى] آن قرائت کند، نور‌چشمش زیاد مى‌شود‌...».^[41]

ج) عمل کردن به قرآن:

امام صادق(ع) فرمود: «حافظ قرآن که به آن عمل کند، در آخرت با فرشتگان پیام‌آور و نیک رفتار خداوند[ هم‌نشین] است».^[42]
آیا با توسل به قرآن مجید مى‌توانیم معنویت را در وجودمان بارور کنیم; به‌نحوى که بتوانیم به مراحل بالاى کمال و تزکیه نفس برسیم؟
خداوند متعال مى‌فرماید: (ونُنَزِّلُ مِنَ القُرءانِ ما هُوَ شِفاءٌ ورَحمَةٌ لِلمُؤمِنین); و ما آن‌چه را براى مؤمنان مایه درمان و رحمت است، از قرآن نازل مى‌کنیم...‌.^[43]
خداوند متعال قرآن را شفاى آن‌چه در دل‌ها و افکار است و نیز شفاى بیمارى‌هاى جسمانى، معرفى فرموده است. ذات قرآن شفاست و هرگز مرضى در آن راه نمى‌یابد. اگر شخصى به قرآن مراجعه کرد، بدون شفا و درمان باز نمى‌گردد; چنان‌که حضرت‌على(ع) مى‌فرماید: «از این کتاب بزرگ الهى و آسمانى براى بیمارى‌هاى خود شفا و براى حل مشکلاتتان یارى بطلبید، چون در این کتاب، درمان بزرگ‌ترین دردهاست‌...».^[44]
هر کس به محضر قرآن شرفیاب شود و آن را بفهمد و بپذیرد و عمل کند، به‌طور قطع مرض‌هاى درونى‌اش از بین مى‌رود. افزون بر این، قرآن کریم در مقام پیش‌گیرى مرض نیز با بیانى رسا و متین سعى مى‌کند تا انسان‌ها به امراض فکرى و قلبى دچار‌نشوند.
قرآن مجید، هم ضعف‌ها و مرض‌هایى را که مربوط به حکمت نظرى است، با برهان شفا مى‌دهد و هم بیمارى‌هایى را که مربوط به حکمت عملى است، با تهذیب و تصفیه دل، بهبود مى‌بخشد. قرآن کریم تمام بیمارى‌هاى اعتقادى و اخلاقى انسان را درمان مى‌کند: جهل را که بدترین بیمارى درونى است، با علم و شک را با یقین، اندوه را با آرامش، ترس را با امید، اضطراب را با عزم و‌... برطرف مى‌سازد; هم‌چنین قرآن‌کریم امراض جسمانى را شفا مى‌دهد; چنان‌که در روایات امامان معصوم(ع) بدان اشاره شده است.^[45]
بنابراین، انسان با تلاوت و اُنس با قرآن و تفکر و تدبر و سپس عمل به دستورهاى آن مى‌تواند شفاى امراض درونى و حتى جسمى خود را بگیرد.^[46]

[1]‌. میزان الحکمه، ج‌8، ص‌74.
[2]‌. همان، ص‌82.
[3]‌. غررالحکم و دررالکلم، ص‌112.
[4]‌. بحارالانوار، ج‌89، ص‌204.
[5]‌. همان، ص‌200.
[6]‌. ر.ک: الکافى، ج‌2، ص‌613.
[7]‌. بحارالانوار، ج‌89، ص‌202.
[8]‌. الکافى، ج‌2، ص‌603.
[9]‌. قطب الدین راوندى، الدعوات، ص‌237; متقى هندى، کنز العمال، ج‌1، ص‌545.
[10]‌. وسائل‌الشیعه، ج‌6، ص‌168.
[11]‌. ر.ک: الکافى، ج‌2، ص‌611.
[12]‌. تفسیر نمونه، ج‌1، ص‌60; ر.ک: رضا بزاز بنائى، ثواب قرائت سوره‌هاى قرآن و محمد شب‌زنده‌دار، شفاخانه قرآن.
[13]‌. فاطر، آیات 29‌ـ‌30.
[14]‌. وسائل‌الشیعه، ج‌6، ص‌184.
[15]‌. همان، ص‌187.
[16]‌. میزان‌الحکمه، ج‌8، ص‌82.
[17]‌. محمد مظفرى، دانستنى‌هایى از قرآن، ص‌152‌ـ‌153 و عبدالرحمن سیوطى، اللئالى المصنوعة فى الاحادیث الموضوعه، ج‌1، ص‌227‌ـ‌228.
[18]‌. الکافى، ج‌2، ص‌596‌ـ‌634 و میزان الحکمه، ج‌8، ص‌64‌ـ‌103.
[19]‌. لقمان، آیات 1‌ـ‌2.
[20]‌. تفسیر نمونه، ج‌8، ص‌317، 318 و 256.
[21]‌. مجمع‌البیان، ج‌10، ص‌637.
[22]‌. همان، ج‌6، ص‌772 و شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ص‌108.
[23]‌. تفسیر نمونه، ج‌1، ص‌60.
[24]‌. المیزان، ج‌2، ص‌251‌ـ‌255 و ج‌4، ص‌71‌ـ‌72.
[25]‌. بحارالانوار، ج‌89، ص‌206‌ـ‌209.
[26]‌. نحل، آیه‌89.
[27]‌. انعام، آیه‌38.
[28]‌. حدید، آیه‌25.
[29]‌. اسراء، آیه‌33.
[30]‌. مزمل، آیه‌20.
[31]‌. نجم، آیات 39‌ـ‌40.
[32]‌. ر.ک: بحارالانوار، ج‌63، ص‌290.
[33]‌. ر.ک: مفاتیح‌الجنان، ص‌659‌ـ‌729 و بحارالانوار، ج‌83، ص‌195.
[34]‌. غلامرضا نیشابورى، استفتائات قرآنى، ص‌159.
[35]‌. نهج‌البلاغه، خطبه 193 (همام).
[36]‌. الکافى، ج‌2، ص‌611.
[37]‌. بحارالانوار، ج‌92، ص‌17.
[38]‌. ص، آیه‌29.
[39]‌. همان.
[40]‌. الکافى، ج‌2، ص‌609،607.
[41]‌. الکافى، ج‌2، ص‌449.
[42]‌. همان، ص‌603.
[43]‌. اسراء، آیه‌82.
[44]‌. نهج‌البلاغه، خطبه 175، ص‌567.
[45]‌. مفاتیح‌الجنان، ص‌802‌ـ‌811.
[46]‌. تفسیر موضوعى، ج‌1، ص‌234‌ـ‌242.